/comfy/ - Comfy General

Mühendislik bitirdim. Literal 500k ppl şehirde yaşıyorum. İş yok. İki buçuk senedir evde oturuyorum. Ankara'da vs. yaşamam lazım iş bulabilmem için. Gitsem bile aldığım para kiradır vs hiçbir şekilde yetmeyecek. Gitmek istemiyorum. Burda da iş yok. Ne bok yiyeceğimi şaşırdım. Birkaç ay sonra 26ya gireceğim. Evdekiler fena tosunluyor. Kaç sene oldu, yatıp duruyorsun, ben senin yaşındayken falan fistan konuşup duruyorlar. Geçen yemekyapıcı telefonda birisiyle konuşuyordu ne olacak bunun hali bilmiyorum dediğini duydum. Zar zor iş bulmuştum ama istifa ettim. Adgari ücret verip sikebildiğimiz kadar sikelim derdindeydi şirket. Gerçekten sıkılmaya başladım. Herkes evdeyken dışarda parkta oturuyorum, yürüyüşe çıkıyorum. Gece tek başıma karanlıkta oturuyorum. Yemeğimi falan hemen yiyip kalkıyorum. Evdeyken kendimi çok huzursuz hissetmeye başladım. Psikolojim bozuldu.

İyi bir üniden, iyi bir gpam var. İngilizcemde var. Vasıfsız işlere falan başvursam beni tosunlarlar mı? Daha önce gişe memuru olmak için bir şirkete gitmiştim. Müdür sen niye geldin buraya yapacağın işi biliyor musun neden kendi mesleğini yapmıyorsun diye soru bombardımanına tutmuştu. İyı geceler.

y*tup piçindeki tikbok tier shorts özelliğinde diğer boklar gibi ileri geriye alma yok normal videoyu açmak için sağ tıklayıp linki almak gerekiyor uğraşmamak için bu eklentiyi kurun direkt linki veriyor 5 kb bişi zaten

[YouTube] If I Had (embed)
unironik bütün hayatımı sıçan olarak geçirdim ne çocuklukta ne ergenlikte ne yetişkinlikte kıyınsından ucundan topluma girmedim, normiliğin kıyısından bile geçemedim hayatımın hiçbir döneminde normal bir insan gibi yaşamadım, hayatımda güzel diyebileceğim hiçbir anı yok.
herkes çocukluğa geri dönmek ister benim çocukluğa dair hatırladığım tek şey eziklik, yoksulluk, sonu olmayan bir şekilde her şeyden dışlanmak kızlardan bile sürekli dayak yemek.
kabuğumdan dışarıyı göremiyorum bundan dolayı dünyadan nasıl izole olduğumu anlayamıyorum, daha yeni anonim inst*gram hesabı açtım ve biraz bakındım insan olmaktan ne kadar uzak olduğumu fark ettim. herkese normal gelen şeyler bana inanılmaz uzak geliyor. bazen böyle farkındalık yaşıyorum ve götüm yanıyor, ne yapacağımı bilmiyorum öfke dışında hiçbir şey hissetmiyorum fiziksel acı bile.

Arkadaslar Ben ingilterede yasiyorum suanda , 1-2 yil gcse'lerimi almaya gitcek suanda 20 yasindayim hedefim kanadaya tasinmak , askere girip elektrikci ve nükleer mühendislik okumak istiyorum ele sonunda umarim , onerdiginiz veya sizce yapmam gereken seyler varmi

Yaklaşık 3-4 ay önce konuşmayı kestiğim bir kız bugün bana yazıp hani benim yanımdan ayrılmayacaktın dedi. Buna benzer 2-3 olay daha yaşadım daha önce. Beni kendilerinden soğutuyorlar daha sonra her şeyi kafamda bitirdiğimde gelip beni ne kadar özlediklerini söylüyorlar. Kendisini görmeyi en az beklediğim anda bana yazdı. Açıkçası aklımda bile değildi ama o bana ihtiyacı olduğunu falan yazdı.

Bu bir tuzak mı anonlar? Bunun sebebi ve implikasyonları nelerdir? Analiziniz neler? Neden böyle yapıyorlar? Benden bir çıkarları olsa tamam derdim ama öyle bir durum da yok. Neden kavga edip ayrıldıktan bir süre sonra yeniden bana yazma gereği duysunlar ki? Arkasındaki sebep yalnızlık duygusuysa neden sadece başka birini bulmuyorlar?

Kendimi tuzağa düşmüş gibi hissediyorum, aynı asansöre bile binmeyin menesini takip mi etmeliydim, bahsettiğim kız çok ağladı bugün yarın buluşmak istediğini söyledi sabah reddedeceğim.

Merhaba anonlar ben diğer yerden geliyorum. Orda size çok küfür felan ediyolar ama ben sizi çok seviyorum sadece söylemek istedim（＾ω＾) Sizi sık sık okuyorum çok güzel muhabbetiniz var ama buralı olmadığım için yazarsam ayıp olur diye düşünüp yazmıyordum. Nedense gelip öyle söylemek istedim (⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)⁄

Umarım bu postu atarak sizi rahatsız etmemişimdir. Hayırlı çanlamalar, bana müsaade, misafirin erken kalkanı makbuldür
ꈍ . ꈍ

>sadece sabaha kadar oturanların bildiği şeyler
evet sıçanlar yazın bakalım

benim 9 yıllık tam zamanlı sıçan hayatımdan gece sıçanlayıp sabah uyumaktan öğrendiğim tek şey ergenlikte zevkli olmasının dışında yaş ilerledikçe depresyon, bunalım, akıl hastalığına kapıları sonuna kadar açması. daha 1 yıl önce depresyondan bunalımdan unironik olarak nefesim kesiliyordu, uyku düzenimi düzelttiğimde düzenli egzersize başladığımda hepsi yok oldu, şimdi uyku düzenimi nasıl düzelteceğimi gayet iyi biliyorum çünkü sürekli bilinçli olarak bozup tekrar tamir ettim.

uyku sorunu çeken sıçanlar muhtemelen yattıklarında düşüncelere hakim olamadıkları için uyuyamıyorlar ve burnout olana kadar ayakta durmadan uyuyamıyorlar.
öncelikle beyninizi susturmayı öğrenmek lazım, gece yatağa girmeden önce vicdan azabı duyacağınız, bir işi yapmanız gerekirken yapmamak ertelemek ya da bir orucu bozmak gibi şeyleri düzeltmeniz lazım öncelikle, bunları disipline soktuktan sonra bir gün boyunca uyumayıp gün içinde egzersiz yaparak kendizi iyice yorduktan sonra alarmı sabah 8 civarına kurun ve gece 9 gibi uyuyun.
bir sonraki gün erken kalkacağınız için uykunuz da 11-12 gibi tamamen bastırıp sizi yatağa gitmeye zorlayacaktır böylece direkt 1 günde düzene sokabilirsiniz.

bunun dışında sıçanların fiziksel aktivitesi olmadığı için kendilerini gün içinde biraz yormaları ve enerjilerini atmaları gerekiyor, kısacası sabah egzersiz yapın.
hava karardığında ışıkları kapatın ekranın gece ışığını %85 90 civarında açın, yok yapmam diyorsanız gece gece mavi ışık yediğiniz için beyin hala sabah olduğunu sanar ve uykunuzu getiren mekanizma tetiklenmez buna dikkat edin.

belki veteran sıçan olarak yeniibne sıçanlarıma faydamız dokunur, öptüm analınızdan.

toplu taşımada ya da ortamlarda neden insanlar benden uzak duruyor?
örneğin otobüs tıklım tıklım ama yan koltuklarım boş kalıyor, salonda herkes benden göz temasını kaçırıyor
Görünüşüme dikkat ediyorum, itici biri olduğumu sanmıyorum, hareketlerim gayet doğal.

>t. 187cm 75kg
>inb4 derdini sikeyim

tırko tarhana müzikleri postlar mısınız liste yapacağım

Bu kerestenin B34'ten sonra yaşça en büyüğü ben miyim bilmiyorum, eğer Tunpiç buralarda takılıyorsa üçüncü en büyüğümdür muhtemelen. Neyse bu tirada 25-34 yaş aralığında olup da karşı cinsle arası her daim kötü veya sıfır olmuş, el tutuşmasız, sarılmasız herkes davetlidir. Daha küçük kardeşlerimin bu konuları kafaya takmamasını tavsiye ederim, önünüzde uzun yıllar var.

Neyse ben 1993 doğumluyum, yani 30 yaşında bir büyücüyüm. Biraz önce kendime karşı dürüst olup neleri yanlış yaptığımı düşündüm ve şu sonuçlara vardım:

1- Üniversiteye kadar sürekli tosunlanan bir öğrenci oldum. Derslerde nispeten başarılı olmak dışında hiçbir ayırt edici özelliğim yoktu; sporda ekstra başarısızdım (gerçi hala öyleyim), kızlar benimle muhatap olmaz hatta diğer çalışkan kızlar bana tiksinerek bakardı. Aslında gayet ortalama bir öğrenciydim ama gittiğim her sınıfta hemcinslerim ya süzme gerizekalıydı ya da dersleri sallamıyordu, bu sayede öne çıkıyordum. Hababam Sınıfı'nda en önde oturan Boncuk'un gözlüksüz hali gibiydim işte, hem nispeten çalışkandım, hem tosunlanıyordum, hem de kızlara yapılan her türlü piçlikte vardım. Farklı çevrelerden gelen ve derslerdeki başarı oranı değişkenlik gösteren bütün kızların ortak nefret objesiydim, bu ilkokuldan lise sona kadar böyle sürdü.

2- Z kuşağı kızları artık öyle değil galiba ama benim zamanımda milenyal kızları çıkma teklifini öyle basit bir hayır diyerek reddetmezdi. Adamın gururunu, özgüvenini, yaşama sevincini paramparça etmekten içgüdüsel bir zevk duyarlardı. Zaten çoğu evlenip instamom oldu, bir kısmı evlenip boşandı, çok çok az bir kısmı ise kedi annesi oldu. Neyse işte bana da üç tanesi denk geldi. İlkine mektup yazarak açılmıştım (gülmeyin lan yıl daha 2008, arabesk rapin ve "sEnİ sEfİoM yHaAaAaA" tipi facebook gönderilerinin zirve yılları), beni mahalleye rezil ederek reddetti ve abartmıyorum tam 1 yıl boyunca okul harici evden çıkmaya utanır olmuştum. İkincisi liseden arkadaşımdı, üniversitede (2012 veya 2013 civarı) muhabbetimiz birden artmaya başladı ve ben ona aşık olduğumu zannedip açıldım ve friendzone'a alındım. Üçüncüsü ise çalıştığım yerlerden birinde iş arkadaşımdı (yıl 2018), muhabbetimiz iyiydi ve ben bu sefer bodoslama açılmak yerine ilgimi ufak ufak arttırmaya çalıştım. Karşılığında bildiğin görmezden gelindim (ghosting), yalnız daha ilgi göstermemin hemen başlarında ghost evlenmem beni bayağı şaşırtmıştı ve "ulan galiba bakir öleceğim" hissiyatımın temelleri o olaydan sonra atıldı.

3- 180-63'üm, kaburgalarım sayılıyor, sigaradan dişlerim hafif sarardı ve iki tanesi kırılıp döküldü. Ayrıca panik atağım ve doktor teşhisli epilepsi hastalığım var, geçmişte blackout yaşayıp aniden bayıldığım zamanlar oldu. Neyse ki şu an iyiyim ilaç kullanıyorum, adı Keppra. Yalnız bu ilaç yüzünden konuşma bozukluğu, unutkanlık ve uykusuzluk çekiyorum ama yine de nöbet geçirip bayılmaya yeğlerim.