/b/ - Rastgele

Yatakta çıplak uzanıyor. Vücudu neredeyse bir cis kadınınki gibi: göğüsleri yumuşak ve minik, teni pürüzsüz, kalçaları dolgun, bacakları zarif. Saçları dağılmış, gözleri sana odaklı. Ama senin gözlerin onun kasıklarına takılıyor.

Orada… küçücük, zar zor varlığını belli eden, neredeyse içine çekilmiş gibi duran o parça. Ne tam bir erkeklik simgesi, ne de tamamen yok olmuş. Sanki senden başka kimsenin değer vermediği bir sır gibi.

Senin içinse… bu onun en uyarıcı hali.

Yavaşça onun üzerine eğiliyorsun. Ellerini göğüslerine koyuyorsun, başparmaklarınla uçlarını nazikçe okşuyorsun. O başını yana çeviriyor, utangaç.
“Ben artık kadın gibiyim,” diyor fısıltıyla. “Ama o hâlâ orada…”

Sen gülümsüyorsun.
“Orada kalmalı,” diyorsun. “Benim için… senin tam kadın oluşunun en güzel izi o.”

Minik penisine dokunuyorsun, ama sadece nazikçe. Kalkmıyor, tepkisiz… ama sen bunu daha da kışkırtıcı buluyorsun.
“Ne kadar güçsüzse, o kadar kadınsı görünüyorsun… tam benim istediğim gibisin.”

Onu sırt üstü yatırıyorsun, bacaklarını yukarı kaldırıyorsun. Kalçaları senin için açılmış, vücudu boyun eğmiş. Her şey sana hazır. Ve o küçük parça, sadece sahnenin kenarında, utangaçça duruyor.

İçeri giriyorsun, derin, yavaş…
Onun teni seninkine yapışıyor, göğüsleri göğsüne değiyor, dudaklarından boğuk sesler çıkıyor. Küçük penisi hâlâ hareketsiz, ama senin içindeyken tüm varlığıyla seni istiyor, sana ait.

Sen her ittiğinde ona kime ait olduğunu hatırlatıyorsun:
“Senin erkekliğe ihtiyacın yok… çünkü ben senin her şeyinim.”

Bir süre sonra hızlanıyorsun, kalçalarını kavrıyorsun, vücudunu tamamen kendine bastırıyorsun. Boşalma geldiğinde, onun içindesin, onun bedeninde, onun kimliğinde… Ve o hâlâ minik, hâlâ güçsüz — ama senin için tam, yeterli ve baştan çıkarıcı.