/kultur/ - Sanat & Edebiyat

haftasonu notre dame de paris'i izlemeye gittim ve literal olarak bokumu kaybettim. ekrandan izlemeye hiç benzemiyor. bugüne kadar görsel ve işitsel anlamda şahit olduğum en epik manzara idi. şovun ihtişamından ve bana yüklediği hislerden dolayı yer yer gözlerim yaşardı. hikayenin benim için en can alıcı kısmı olan, papazın iç çatışması sahnesinde,

https://www.youtube.com/watch?v=MZ-9-sAaNT0

kontrolü tamamen kaybedip zırıl zırıl ağladım.

bu muhteşem şovu kaleme alan var, şarkılarını besteleyen var, sahneleyen yöneten var, şarkıları söyleyeni var, oyuncuları, dansçıları, ışıkçısı, dekorcusu, kostümcüsü, belki yüzü aşkın backstage elemanı... hepbirlikte ortaya çıkardıkları iş muazzam. yetenekli ve güzel insanlar... bu durum götümü harıl harıl yakıyor. bazı insanlar muhteşem varlıklar ve dünyada çoğunluk olan vasıfsız bizler, yalnızca onların ihtişamını izlemeye muktedir olabilen sefillerden başka bir şey değiliz ;_;