No.3345
ailem ve bokrabalarımın çoğu herzaman tosunlardı beni.Çok da zoruma giderdi tabi bu yüzden içimde birikmiş öfke var.
No.3346
hayır diyememekte master yapmış biriyim ona rağmen nasıl olduysa tosunlanmadan, kimseden dayak yemeden atlattım çocukluk yıllarını. çok şanslıyım heralde.
No.3347
Öğretmen dışı hepsi var özellikle baba olayı PTSD etkisi yarattı iki kişi yüksek sesle bağırıp tartışınca kilitlenip kalıyorum aklım duruyor bunun için terapi denedim olmadı böyle bir eksiyle yaşamaya çalışıyorum.
No.3838
babamdan başka kimseden dayak yemedim. yetişkin birini döver gibi döverdi el kadar çocuğu. şimdi istesem ağzını sikerim ama acıyorum ona. hem acıyorum hem nefret ediyorum. benden önce gebereceğini bilmek bana haz veriyor. malı mülkü da bana kalacak. ama yine de hallerine üzülüyorum, günden güne eriyor. hayatında hiç takdir edilmemiş hiç onaylanmamış, çok az sevgi görmüş bir zavallı. 60 civarında (-5/+5) doğup da psikolojisi enkaz olmayan baba yok gibi bir şey. ben hiç denk gelmedim. varsa da elit ailede yetişmiştir. her ne yaşamış olursa olsun o küçücük çocuğu sudan sebeplerle yerden yere vura vura dövmesini bir türlü aşamıyorum. bana yalandan sevgi gösterdiği zaman daha da çekilmez oluyor.
No.3856
ailemde şöyle tosunlamalar oluyordu. annem hep yemliyordu beni. köye gittiğimizde dedemin tabancasıyla atış yapmak istediğimi biliyordu herkes. ben de anneme soruyordum anne şimdi sorim mi, anne ne zaman sorim, şimdi sorma kızgın vermez filan diyordu. bi gün dedene sor bakim makinan ateş ediyor mu dedi. sen kimi yemliyorsun amına koyim. gittim dedeme herkesin içinde, dedee büyük kızın makinan ötüyor muymuş onu merak ediyor dedim. annem beni böyle hep yemliyordu akrabalar içinde utandırmaya çalışıyordu. her defasında bi comeback yapmak zorundaydım öyle ya da böyle. ama baş başa kaldığımızda bir şey yapamıyordu. hep akrabalardan güç buluyordu.
dayak olarak klasik anne terliği ve kardeşimle kavga hariç dayak olmadı.
ilkokulda tosuncu okulun en yaramaz kavgacı çocuğunu bi yumrukla yere sermiştim, kavga olarak en büyük başarım budur herhalde. hemen ikimizi de tutmuşlardı. sonraki tenefüs naber kanka diye gelmişti. yine ilkokulda ismi cuma diye bi çingene gelmişti manyak biriydi o tosunluyordu ona bir şey diyemiyordum sağı solu belli değildi. bizim okulun en güçlüsüyle aram çok iyiydi o gelip bunu boğazından iki eliyle kaldırıp yanımdan uzaklaştırıyordu. bunla kavgaya girsem ebemi sikerdi.
lisede tosunlamalar ayarında oldu hep. aşırı suskun biri değildim ben de karşılık verebiliyordum da can sıkıntısından olduğunu bildiğimden ciddiye almıyordum. biri vardı aşşşşırı derecede herkese karşı çok abartıyordu. bi gün sıraya kafayı koymuş uyuyorum, başımın yanına götünü koydu ittirerek kaldırdı beni oturdu kafa koyduğum yere. o uyku sinirimle bunun dizine balyoz gibi yukardan bi koydum, bağırarak ayağa kalktı, bi tane de karnına geçirdim yere kıvrıldı. o an herkes sınıftaydı herkes gördü. herkes çocuğun bunu fazlasıyla hakkettiğini biliyordu. kimse ne beni tuttu ne çocuğa tuttu. bir iki saniye yerde kıvranışını izleyip hava almak için dışarı çıktım. akşam herkesten önde hızlı hızlı topallayarak gitti o an üzülmüştüm. mezun olana kadar benden kaçtı.
ilk iş yerimde acayip tosunlanmıştım. hiçkimsenin hiçkimseyi sevmediği, yönetim dahil nefret edilen personel bakımından iğrenç bi yerdi. orda herkes bir şey diyordu. leş gibi bi ortamdı. tek iyi olan kişi 190 boyunda 100 kilo falan superman gibi bi abiydi, o da hırsızdı ama davranış olarak baksan çok iyiydi.