Kendimize makul hedefler seçip ya bir şekilde kolektivizme vurup insanları sağmanın bir yolunu bulacağız ya da birey olarak bir şekilde başarılı olup kendimizi gerçekleştireceğiz. İnsanlara karşı olan kin ve nefretimizi dindirmek için başka bir yol göremiyorum. Ki bu saatten sonra bir şeyler başarsak bile geçmiş travmalarımızdan hiçbir zaman kurtulamayacağımız, yaşımız çoktan ilerleyip mental ve fiziksel olarak çökmüş olacağımız için hiçbir zaman hayatı küçük yaştan itibaren başarılarla dolu, mutlu bir ortamda sağlıklı bir şekilde yetişmiş insanlar gibi olamayacağız. Yani aslında BU
>>1777 Bu durumda yapılabilecek en iyi yöntem kimsenin bilmediği bir yerde Üstad Luke Smith gibi doğaya karışmak. İnsanlarla bir arada olup sürekli olarak kendimizi onlarla kıyaslamaktansa doğaya karışarak olumlu bir şekilde kendimizi sosyal izolasyona sokmanın bu hayatı çekilebilir kılacağını düşünüyorum.