/comfy/ - Comfy General

Çoğu zaman kendimden geçip bir anda sıçanladığım yerden tüm geçmişi tarayıp insanlara ve bütün değerlere saydırıp sinir krizi geçirirken veya tam tersi üzüntüden çökerken buluyorum kendimi. Kendimi normal hissetsem bile mesela bir anda aileme saldırasım geliyor zor tutuyorum kendimi. Aynısını dışarda insanlara karşı olmaması için öyle kasıyorum ki bazen eziğin teki gibi çökerken bazen de bir anda her an dalacakmışım gibi kendimden geçip istemsizce diklenmeye başlıyorum. Bir gün selam verdiğim insanların ertesi gün yüzüne bakmıyorum. Öteki gün görmezden gelinmeyecek bir noktada yakalanınca da yine hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya çalışıp çökerken veya öfke nöbeti geçirir gibi olurken buluyorum kendimi. Tanıdığım, tanımadığım herkese karşı full otist gidiyorum. En kötüsü de bir anda kitlenip kalmak. İnsanların karşısında bir an kendimi kaybedince tüm vücudumun kasılıp çenemin kitlendiği oluyor çok nadir olsa da. Dışarıda başıma gelen en kötü şeylerden biri. Her şey dakikalar içerisinde değişiveriyor. Daha önce glutenli gıdaları diyetimden çıkardığımda 2 günde 400g nutella gömmüştüm. O sıralar duygudurumumda pek bir anormal oynama olmadı. Şekerden olsa nutella'nın etkilemesi gerekmez mi? Geçen hastaneye gittiğimde kan değerlerimde çölyak ve şekerle ilgili anormal bir şey çıkmadı. Bunun sadece şekerle alakalı olduğunu da sanmıyorum. Neden böyle olabilir ki?

Ortaokuldan itibaren insanların yüzüne bakamaz hale geldim. Sırf bu ve ailevi olaylar yüzden 11 yaşımdan beri sosyal izolasyonda buldum kendimi. Lise bitene kadar evden okula gitmekle geçti sadece. Lise bitince de hepten ilişiğimi kestim dışarısıyla. Sadece zorunlu ihtiyaçlar için çıkmak durumunda kalıyorum. Büyücülüğüme 4 sene kaldı hala kendimi dışarı atıp hayata atılamadım.