/kultur/ - Sanat & Edebiyat

hiçbir zaman onlar gibi olamayacağız. her gün keder mi kazanıyoruz? yoksa intihar etmediğimiz her gün güzel geleceğimizi mi çekiyoruz? belki de hayatımız tamamen bomboktur. hiçbir ışık yoktur. belki tanrı var veya yok, bizi sevmiyordur. insanların ışıltılı yaşamları arasında sönük kalıyoruz. biz hiçbir şeyiz. devasa evrende toz tane bile değiliz. biz değersiz. basit et yığınından ibaretiz. beynimiz gibi vücudumuz da atomlardan oluşuyor. özgür olduğumuzu sanma delüzyonu içersinde can çekişiyoruz. beyin bizi hayatta tutmaya evrimleşmiş olsa da, her gün daha fazla intiharı arzuluyoruz.

kimse intiharı mantık çerçevesinde düşünmemiştir. duygularını bi kenara alıp intiharı sorgulamak keyiflidir esasında, çünkü ne yaparsan yap sonucun belli. gidişatın belli. hayatındaki problemleri bile siktir edebilirsin. çünkü iyi ki ölüm var!

tanrım, eğer varsan biliyosun ki çok kötü bir insanım. insanların çokça canını yaktım. ben ruh hastasıyım. hala insanlara zarar verme potansiyelindeyim, dur bir dakika, yoksa ben yaşamamalı mıyım? mantıksal olarak bütün sonucum bu mu yani?